Muntendam vrouger

Muntendam Vrouger

zomaar een verhaaltje van een 60 plusser, aangetroffen in het archief van Stichting Archief Muntendam over Muntendam van weleer, Muntendam Vrouger.

Wanneer men mij zo op de man af zou vragen, wat mis je nu, dat er vroeger wel was en tegenwoordig niet meer in het dorp denkende aan de vooroorlogse jaren, dan komt natuurlijk het jeugdsentiment weer boven.
Op de gestelde vraag zijn natuurlijk vele antwoorden op te noemen. Maar één daarvan zou toch zijn de dorpssfeer, die je nu niet meer of op een andere wijze aantreft.
Wat mij altijd is bij gebleven is de ‘wandelgang” van “Tibbe” naar “Draaie”. Alle avonden in de week (niet op zaterdag en zondag) verzamelde zich een grote schare jongens en jongemannen bij de “Tibbe” en bij café Van der Laan en na wat inleidende gesprekken over de dagelijkse belevenissen, ging men aan de sjouw.

 

Muntendam, Middenweg, Wilhelminaboom ansichtkaart

Geen ijscokar van Folgert Boertje maar van Sijsling uit Winschoten, staande bij de Tibbe (Wilhelminaboom)

Het Loeg in naar de “Draaie” van Dedde Vlo en terug door de Kerkstraat naar de “Tibbe”, waar overdag (maar vooral in de weekeinden) Folgert Boertje met zijn ijscokar stond.
Wat kon Mieke Moesker daar aardig over zingen: “Bie de Tibbe, in de schare, bie de Wilhelmina-boom, doar staat Folger miet zien kare, mit zien ijsco’s zacht als room”.

Tijdens deze slentertochten werd er heel wat besproken en vele gebeurtenissen werden van commentaar voorzien. De malaise en crisis waren dagelijks aan de orde van dag en de politieke situatie in Duitsland ging regelmatig over de tong. Maar niemand held er rekening mee, dat ons land in een oorlog zou worden betrokken. Tijdens de eerste wereldoorlog waren wij immers ook de dans ontsprongen en dat zou nu wel weer loslopen. Op 10 mei 1940 zou blijken hoe wij ons vergist hadden.

Waar erg veel over gesproken werd waren de prestaties van de voetbalvereniging. Zondags werd de wedstrijd bezocht en daarover werd tot en met woensdag over nagekaart en na het publiceren van het speelprogramma voor de a.s. zondag werden de kansen op een overwinning of nederlaag tegen elkaar afgewogen.

Heel veel jongemannen hadden te lijden onder de werkloosheid. Doelloos werden de dagen doorgebracht. Voor de gehuwden en hun gezinnen was de werkloosheid heel erg. Daar had de gehele bevolking onder te lijden. Maar dat kwam niet tot uiting tijdens de wandeltochten. Er werd wel aandacht aan geschonken, maar om te zeggen dat men de hele dag met een sacherijnig gezicht rond liep, was beslist niet waar. Er werd wel veel gekankerd op de regering en de maatregelen om de steunuitkeringen, die veel te laag waren om er op een redelijke wijze van rond te komen. Men verkeerde allen in dezelfde schuit. De saamhorigheid was in die dagen erg groot.

Eveneens opvallend waren de buurpraatjes, die vooral in de zomeravonden, na het eten, buitenshuis voor de woningen werden gehouden. Vele buurtgenoten zochten elkaar dan op om over de dagelijkse wel en wee van het dorp te praten. De eventuele schandaaltjes werden breed uitgemeten en van kritisch commentaar voorzien.

Heel veel koopvrouwen benutten de avonduren om wat boodschappen te doen. Overdag hadden zij daar geen tijd voor, dan waren ze met hun handelswaar bij de weg. Rustig hun beurt afwachtend werden de boodschappen door de winkelier stuk voor stuk afgewerkt en heel vaak in de “schoet” mee naar huis genomen of in een “madde”.

Dat zijn allemaal dingen, die nu niet meer aan de orde zijn. Alles heeft zich in de loop der jaren veranderd, maar toch wordt er nog wel eens met heimwee aan de specifieke dorpssfeer teruggedacht.

Reacties zijn gesloten.